κ.σ. 26/8/2017

Αυτό το σκοτάδι των λέξεων
του διαβασμένου βιβλίου,
της πληγής όταν τα φάρμακα επιδρούν,
τ' ακουμπισμένου στηv γη φορτίου,
τα τρυπημένα σωσίβια
από τα νύχια όσων πνίγουν.

Αυτή η απόγνωση του αέρα
μέσα στο κλειστό κουτί
του ακοίταχτου για χρόνια καθρέφτη,
τ' αγοριού που ένα αγόρι ποθεί,
της βόμβας όσο πέτα
και πάνω στους αμάχους πέφτει.

Αυτός ο πόνος της πέτρας
σαν κάποιος την σηκώσει,
ενός φονιά που το θύμα του του λείπει,
της εξομολόγησης που δεν θα λυτρώσει,
του φαντάσματος
που του γκρέμισαν το σπίτι.

Οι σύντροφοι
της προσωπικής μας κόλασης