Το ανάπηρο του αναπήρου


Στην φωτογραφία που παραθέτω, είναι η δήλωση του Δημήτρη Παπαϊωάννου, κορυφαίου χορευτή, χορογράφου και σκηνοθέτη, σε συνέντευξή του στον ιστότοπο iefimerida. Έσπευσαν ανάπηροι ακτιβιστές, καλλιτέχνες, άλλοι, πολέμαρχοι των δικαιωμάτων και λοιποί, να διαμαρτυρηθούν και να αντιδράσουν για την χρησιμοποίηση με μειονεκτική έννοια της λέξης «ανάπηρο». Ως άνθρωπος με κινητικά προβλήματα κι εγώ, ως ανάπηρος, να πω ότι πρέπει επιτέλους να αποφασίσουμε τι είμαστε. Λέγοντας ανάπηρη την κοινωνία χρησιμοποιούμε τον όρο οι ίδιοι οι ανάπηροι με αρνητικό πρόσημο ως προς την κοινωνία και τα μέλη της, για τη μη ισότιμή μας συμπερίληψη σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Αυτοαποκαλούμαστε ανάπηροι για να προσδώσουμε ακριβώς την αρνητική θέση που έχουμε τεθεί από το ιατρικό μοντέλο και την εκάστοτε κοινωνικοπολιτική θέασή μας. Αν ψάχνουμε αφορμές για να αναδείξουμε τη μαχητικότητά μας και την αδικία που υφιστάμεθα, τότε θα βρούμε αμέτρητες και ουσιαστικές.

Έχω αρχίσει να απεχθάνομαι αυτή την αστυνόμευση των λέξεων, αυτά τα ραπίσματα από γκλομπς-αναρτήσεις, δηλώσεις, νουθεσίες πάνω στην έκφραση, στην μεταφορική έννοια, στην παρομοίωση που μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιος. Αυτήν την ελατηριακή αντίδραση και καταπόντιση του ατόμου - από κάθε λογής προστάτες - που τόλμησε να ξεστομίσει τις απαγορευμένες λέξεις.. Αυτή η Οργουελική πραγματικότητα που οδεύουμε ολοταχώς, θα μας οδηγήσει σε έναν δρόμο λειψό, θλιβερό και αγύριστο. Η σκέψη φέρει τη λέξη, όχι το αντίθετο. Αυτό φυσικά δεν αφορά μόνο τα θέματα της αναπηρίας αλλά αμέτρητα πλέον ζητήματα. Εδώ οφείλω να κάνω έναν διαχωρισμό ως προς φράσεις τύπου: «ειδικές ανάγκες, μεγαλείο ψυχής», και λοιπές άλλες, που συνοδεύουν αναφορές  σε αναπήρους, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό γιατί ακριβώς προσδίδουν συγκεκριμένη αρνητική ή φαντασιακή υπόσταση - αναλόγως την περίσταση - στο υποκείμενο. Από μόνες τους αυτές οι φράσεις προφανώς είναι δόκιμες, το πλαίσιο που εντάσσονται και η αιτία που εκφέρονται είναι το πρόβλημα.

Αν μάθουμε στα παιδιά μας να αγαπούν τους ανθρώπους, όλους τους ανθρώπους, αν παλέψουμε όλοι για την παιδεία, τότε οι λέξεις και τα χείλη που τις προφέρουν θα είναι όλα αθώα. Ακόμη όμως κι αν οι λέξεις, οι όποιες λέξεις σε θίξουν, τότε μάθε γιατί τις είπε ο άλλος, τι εννοούσε, πως βλέπει την αναπηρία - εν προκειμένω. Και αν δεν έχει τη σωστή οπτική μάθε του τη. Όχι δεν μισεί τους αναπήρους αυτός που θα χρησιμοποιήσει αυτόν τον όρο αρνητικά, προσδίδει ακριβώς την έννοια που του πρέπει. Γιατί δεν είμαστε ανάπηροι, είμαστε άνθρωποι.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κύκνειο άσμα...

- Έκθεση -

- Αμαρτωλάγιες σκέψεις -

- Τιποτένιο ποίημα -

Λογοτεχνία & Δισκογραφία Κωνσταντίνου Σύρμου