Η ακρίδα

Πηγή: entropiaradio
του Κωνσταντίνου Σύρμου
Νοέμβρης 17.2017

Την βλέπω μέσα από το παράθυρό μου, νομίζω έχει πάθει κατάθλιψη, δεν εξηγείται αλλιώς. Περπατά κατά μήκος του πλέγματος που έχω στην αυλή για να στηρίζει το γιασεμί. Βρίσκεται όμως πάνω σε μια συγκεκριμένη κάθετη σωλήνα, λες και αυτή είναι το σπίτι της. Δεν πετά, ποτέ δεν πετά, όποτε γυρίσω το βλέμμα μου την βλέπω στο ίδιο σημείο. Την παρατηρώ μέρες τώρα, τις νύχτες δεν ξέρω τι κάνει, το φως της βεράντας δεν φτάνει ως εκεί. Ό,τι όμως δεν βλέπεις με το φως το νιώθεις με το σκοτάδι και εγώ την νιώθω. Η αλήθεια είναι πως με τρομάζει, έχει κάτι το προϊστορικό αυτό το έντομο, σε κάνει να την φαντάζεσαι σε μέγεθος δεινοσαύρου και τρέμεις σύγκορμος. Αν έρθει δε και καθίσει επάνω σου δεν ξεκολλά με τίποτα, τινάζεσαι, ξανατινάζεσαι κι αυτή εκεί, γραπωμένη πάνω σου με τα μυτερά ποδαράκια της δεν λέει να σε αφήσει, σαν μια ελεεινή συνήθεια.

Μα γιατί δεν φεύγει; Γιατί με κοιτά έτσι; Δεν ξέρω βέβαια αν έχει την δυνατότητα της όρασης ως είδος και δεν με ενδιαφέρει και να το ψάξω γιατί, είμαι σίγουρος πως τούτη δω με κοιτά επικριτικά, το δίχως άλλο. Δεν με αφήνει να συγκεντρωθώ, έχω τόσα να κάνω, τόσα να γράψω, τόσα να πω, κι αυτή δεν το κουνά ρούπι. Από όταν την πρωτοείδα δεν βγήκα ούτε δευτερόλεπτο έξω, αν τολμήσω κι ανοίξω την πόρτα θα ορμήσει μέσα ή ακόμη χειρότερα θα προσγειωθεί επάνω μου και ύστερα; Έβαλα και μια καρέκλα πίσω από το πόμολο καλού κακού, μην τυχόν και ξεχαστώ ή…, ή… δεν ξέρω, μην ανοίξει ο αέρας την πόρτα. Μένω άπραγος και την κοιτώ επικριτικά, ανταποδίδοντας τον τρόπο της. Μένουν πίσω οι δουλειές, οι υποχρεώσεις, οι φίλοι που έχω πια καιρό να δω. Ευτυχώς, όλες αυτές τις μέρες δεν με πήραν τηλέφωνο, τι θα τους έλεγα; Την αλήθεια πάντως με τίποτα. Δεν θα καταλάβαιναν και θα με κορόιδευαν. Πάντα έτσι δεν κάνουν όλοι;

«Φύγε ρε, φύγε επιτέλους»! Της λέω. Τόσα χρόνια δεν βαρέθηκες πια την καρφωμένη σου ζωή;