Η μελωδία
Πηγή: entropiaradio
του Κωνσταντίνου Σύρμου
Δεκέμβρης 20.2017
Σφουγγάριζε το πάτωμα κάνοντας πίσω βήματα και κινώντας την σφουγγαρίστρα ζιγκ ζαγκ, ζωγράφιζε έναν πίνακα στο πάτωμα εκείνη την στιγμή, μα δεν το καταλάβαινε. Ύστερα πήρε το πανάκι, σκούπισε ανεμικά τα βιβλία και την πρόσοψη της βιβλιοθήκης του συζύγου, πηγαίνοντας το χέρι της δεξιά κι αριστερά με φόρα σαν να αποχαιρετούσε κάποιον πολύ σημαντικό για εκείνη ή, σαν να έκανε σινιάλο μήπως και την εντοπίσουν κι έρθουν να την διασώσουν. Πήγε στην κουζίνα, γέμισε την κατσαρόλα με νερό και έριξε μέσα διάφορα υλικά για την σούπα. Η πατάτα, το καρότο, το ρύζι, έπεφταν στο χλιαρό νερό όπως όταν ως μικρό παιδί έριχνε πέτρες και άμμο στην θάλασσα, κοντά στο πατρικό της. Κάθισε στο τραπέζι μέχρι να ετοιμαστεί το φαγητό, τα παιδιά της σχολούσαν σε μισή ώρα κι έτσι το βλέμμα της μαγνητίστηκε από το ρολόι του τοίχου απέναντι. Κάνοντας κάποιους γρήγορους υπολογισμούς της ώρας για να κανονίσει τις υπόλοιπες δουλειές της ημέρας, άρχισε να χτυπά ασυναίσθητα τα δάχτυλά της στον μουσαμά κι έμοιαζε λες με σολίστ του πιάνου, που πατώντας τα ασπρόμαυρα πλήκτρα, κοιτά ευλαβικά την παρτιτούρα. Κι έπαιζε αυτή η καθημερινή νοικοκυρά -χωρίς κι η ίδια να το γνωρίζει-, την μελωδία των για πάντα χαμένων κι απραγματοποίητων ονείρων.
του Κωνσταντίνου Σύρμου
Δεκέμβρης 20.2017
Σφουγγάριζε το πάτωμα κάνοντας πίσω βήματα και κινώντας την σφουγγαρίστρα ζιγκ ζαγκ, ζωγράφιζε έναν πίνακα στο πάτωμα εκείνη την στιγμή, μα δεν το καταλάβαινε. Ύστερα πήρε το πανάκι, σκούπισε ανεμικά τα βιβλία και την πρόσοψη της βιβλιοθήκης του συζύγου, πηγαίνοντας το χέρι της δεξιά κι αριστερά με φόρα σαν να αποχαιρετούσε κάποιον πολύ σημαντικό για εκείνη ή, σαν να έκανε σινιάλο μήπως και την εντοπίσουν κι έρθουν να την διασώσουν. Πήγε στην κουζίνα, γέμισε την κατσαρόλα με νερό και έριξε μέσα διάφορα υλικά για την σούπα. Η πατάτα, το καρότο, το ρύζι, έπεφταν στο χλιαρό νερό όπως όταν ως μικρό παιδί έριχνε πέτρες και άμμο στην θάλασσα, κοντά στο πατρικό της. Κάθισε στο τραπέζι μέχρι να ετοιμαστεί το φαγητό, τα παιδιά της σχολούσαν σε μισή ώρα κι έτσι το βλέμμα της μαγνητίστηκε από το ρολόι του τοίχου απέναντι. Κάνοντας κάποιους γρήγορους υπολογισμούς της ώρας για να κανονίσει τις υπόλοιπες δουλειές της ημέρας, άρχισε να χτυπά ασυναίσθητα τα δάχτυλά της στον μουσαμά κι έμοιαζε λες με σολίστ του πιάνου, που πατώντας τα ασπρόμαυρα πλήκτρα, κοιτά ευλαβικά την παρτιτούρα. Κι έπαιζε αυτή η καθημερινή νοικοκυρά -χωρίς κι η ίδια να το γνωρίζει-, την μελωδία των για πάντα χαμένων κι απραγματοποίητων ονείρων.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάστε με πάθος!