Που είστε καλλιτέχνες; Ιανουάριος 30.2017
Πηγή: entropiaradio
του Κωνσταντίνου Σύρμου
Πού είστε; Τι γίνατε; Πού είναι οι άνθρωποι της τέχνης, των γραμμάτων; Να δώσουν το έναυσμα, να μεταδώσουν την ποιότητα της σκέψης τους, να χτίσουν μια νέα ιδεολογική βάση, να αφυπνίσουν την νεολαία, να την σπρώξουν να διεκδικήσει τα δικαιώματά της, να ‘’παραχθεί’’ η ελπίδα. Πού είναι οι σύγχρονοι ποιητές και συγγραφείς να εμπνεύσουν έναν κόσμο που δεν έχει από πουθενά να πιαστεί. Με την πένα τους αλλά και με τον λόγο τους να απλώσουν το χέρι και να πιαστεί από αυτό μία γενιά που προχωρά στα χαμένα. Να δώσουν στον σημερινό έφηβο το εσωτερικό βάθος, για να μπορέσει να πάρει φόρα για την ζωή, να κρίνει, να δημιουργήσει, να καυτηριάσει, να μπορεί να σταθεί στα πόδια του. Σε μια εποχή που το σχολείο προετοιμάζει την επόμενη γενιά άβουλων ψηφοφόρων και εκπαιδεύει μόνο την μνήμη, όχι το μυαλό. Οι λεγόμενοι διανοούμενοι πού είναι; Μάλλον δια(γ)νοούμενοι είναι τώρα πια. Αναλώνονται σε συζητήσεις θεωρητικές, με έναν παρωχημένο τρόπο ομιλίας που μόνο οι ίδιοι κατανοούν. Κρυμμένοι σε γραφεία, σε εκθέσεις, σε γκαλά, να χαριεντίζονται με ανούσιες διαπιστώσεις.
Ευνουχισμένη η συντριπτική πλειοψηφία των καλλιτεχνών, εξαρτημένοι από τις χορηγίες, τις αμοιβές, τις πωλήσεις, τις playlists, παράγουν συλλογές, δίσκους, βιβλία, ταινίες, παραστάσεις, που δεν γρατζουνάνε, δεν ξεβολεύουν και δεν αφυπνίζουν αλλά κοιμίζουν. Πρώτα τους ίδιους και ύστερα το κοινό, το κοινό που λατρεύει το παραμύθιασμα γιατί μονάχα αυτό εισπράττει από παντού. Είστε άφαντοι κύριοι και κυρίες της τέχνης, γιατί ακόμη και στην όποια σας εμφάνιση, αφανείς παραμένετε με το να υποστηρίζετε αυτούς που θα έπρεπε να στέκεστε απέναντί τους. Η τέχνη γεννιέται στο μυαλό, όχι στην τσέπη. Και αν αναρωτιέστε τι να κάνετε, είναι πολύ απλό, σταματήστε στις δηλώσεις ή στις συνεντεύξεις σας να γλύφετε το σύστημα, δαγκώστε το, σπάστε το. Πηγαίνετε κοντά στον νέο άνθρωπο, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο. Καθοδηγήστε τον, δημιουργήστε έργα που θα μιλούν για την ξεφτίλα που ζούμε, για αυτόν που δεν βλέπει προοπτική, για τον άνεργο, για αυτόν που πνίγεται κάθε μέρα από το αφεντικό του, για αυτόν που δεν έχει χρόνο πια ούτε για να ονειρευτεί. Κάντε το ανεξάρτητοι κι αδέσμευτοι. Στον νέο που διψά για μια διέξοδο, δείξτε του αυτόν τον καινούριο δρόμο που αναζητά μέσα από την κάθε μορφή τέχνης, διδάξτε τον με τα παραδείγματα που θα του δώσετε εσείς. Αντιστεκόμενοι πρώτοι εσείς, μάθετέ του την αξία της ελεύθερης και κριτικής σκέψης, της ελεύθερης βούλησης, την δύναμη της διεκδίκησης, την ανάγκη ύπαρξης της διαφορετικότητας, της αντίστασης, σε όλα αυτά που του καταστρέφουν το μέλλον.
Στην μουσική, την πλέον πιο προσιτή μορφή τέχνης στην Ελλάδα. Είχαμε κάποτε έναν Μίκη (την παλαιότερη έκδοση, θα πούμε και για την νεότερη), έναν Ξαρχάκο, έναν Ξυλούρη, έναν Άσημο, έναν Παύλο, έναν Παπακωνσταντίνου (την παλαιότερη έκδοση και εδώ). Κάποιοι δυστυχώς πέθαναν, άλλοι κατέληξαν να υπάρχουν σαν μουσειακά εκθέματα, αξίας μεν, ‘’ακίνδυνα δε.’’ Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ας πούμε, που έγραφε κάποτε στα όργανά του τους άρχοντες στο «Ήταν ένας γάτος», υμνούσε την εργατική πρωτομαγιά στο ‘Πρώτη Μαΐου’’ και έστελνε ειρωνευόμενος «Χαιρετίσματα στην εξουσία» σε στίχους της Αφροδίτης Μάνου. Στο σήμερα, στο θλιβερό μας παρόν ο Βασίλης σιωπεί ‘’φιλοξενώντας’’ τα χρήματα που βγάζει στην Βουλγαρία, η δε κ. Μάνου από τον πλανήτη των social media ‘’δεν κρατά πια την ουσία και δεν ονεiρεύεται’’ μόνο βολεύεται κι εκείνη, δίνοντας άλλοθι στην κάθε κυβερνητική αστοχία. Ο Σταμάτης Κραουνάκης αναρτά χαζο-στιχάκια για την Φώφη και την Ντόρα ως επί τον πλείστον. Ο κάποτε συγκλονιστικός Μίκης είναι πια παροπλισμένος ιδεολογικά εδώ και πολλά χρόνια. Η Χάρις Αλεξίου που κάποτε τραγουδούσε τον αξέχαστο Λοίζο, αφού φόρεσε τα γάντια των καθαριστριών και «ξεγελάστηκε» όπως ουσιαστικά ισχυρίστηκε μετά από λίγο καιρό, σίγησε και αυτή. Έβλεπα έναν Θάνο Μικρούτσικο στο πάνελ της ΕΡΤ λίγες μέρες πριν από το δημοψήφισμα με πάθος να υποστηρίζει το ΟΧΙ και μπράβο του, κι εγώ το ίδιο πίστευα, μα τώρα πού πήγε το πάθος; Να φωνάξει, να εναντιωθεί, για το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ. Και δεν ήταν μόνο εκείνος αλλά και όλοι οι άλλοι καλλιτέχνες, από όλους τους χώρους, που έβγαιναν τότε υποστηρίζοντας το ΟΧΙ. Ένα «Ξεγελαστήκαμε» μόνο μας είπαν αργότερα και ύστερα επέστρεψαν στο καβούκι τους. Από τους νεότερους, ο Θηβαίος, μας προέτρεψε να τρώμε παξιμάδια και ελιές, ο Μακεδόνας πρωταγωνιστεί σε talent show. Με θλίψη έμαθα πως το ίδιο θα κάνει και ο Σαββόπουλος.
Παρακάτω παραθέτω ένα απόσπασμα από την συνέντευξη του Θάνου Ανεστόπουλου, τραγουδιστή, ποιητή, μουσικού. Ενός εκ των ελαχίστων καλλιτεχνών που τολμούσε να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Στην τηλεοπτική εκπομπή «Άξιον Εστί». Του Βασίλη Βασιλικού.
«Είναι πάρα πολλοί άνθρωποι που έχουνε βολευτεί λόγω P.R. και δημοσίων σχέσεων, έχουνε βγάλει κάποια έργα, έχουνε (βολευτεί) όλοι αυτοί οι στρογγυλόκωλοι ξέρω ‘γω, πεολειχίστες άνθρωποι, των τεχνών και των γραμμάτων, της διανόησης, σε έναν τόπο που περνάει δύσκολα, πάρα πολύ δύσκολα. Αυτός ο χώρος δηλαδή που ζούμε αυτήν την στιγμή, δεν θέλει άλλες σιωπές. Μπορεί η σιωπή να είναι από αδυναμία αντίδρασης, καίγονται τα παιδιά όλα μέσα στην μούρλα και την καρβουνίλα, στο τίποτα, στο απόλυτο τίποτα κι όταν βλέπουν ας πούμε κάποιους ανθρώπους που μπορούν να τους μιλήσουν ή να ακούσουν (παίρνουν δύναμη) για να μπορούν να λύσουν τις σιωπές τους.»
Μιας και έκανα ‘’απομαγνητοφώνηση’’, Στις παρενθέσεις ερμηνεύω αυτό που εννοεί o Θάνος με τα λεγόμενα του.
Υ.Γ. Τα ονόματα των καλλιτεχνών που ανέφερα είναι λίγα εκ των πολλών και αναφέρθηκα στους συγκεκριμένους λόγω του παρελθόντος αλλά και της απήχησής τους. Γιατί τα παραδείγματα είναι αμέτρητα
του Κωνσταντίνου Σύρμου
Πού είστε; Τι γίνατε; Πού είναι οι άνθρωποι της τέχνης, των γραμμάτων; Να δώσουν το έναυσμα, να μεταδώσουν την ποιότητα της σκέψης τους, να χτίσουν μια νέα ιδεολογική βάση, να αφυπνίσουν την νεολαία, να την σπρώξουν να διεκδικήσει τα δικαιώματά της, να ‘’παραχθεί’’ η ελπίδα. Πού είναι οι σύγχρονοι ποιητές και συγγραφείς να εμπνεύσουν έναν κόσμο που δεν έχει από πουθενά να πιαστεί. Με την πένα τους αλλά και με τον λόγο τους να απλώσουν το χέρι και να πιαστεί από αυτό μία γενιά που προχωρά στα χαμένα. Να δώσουν στον σημερινό έφηβο το εσωτερικό βάθος, για να μπορέσει να πάρει φόρα για την ζωή, να κρίνει, να δημιουργήσει, να καυτηριάσει, να μπορεί να σταθεί στα πόδια του. Σε μια εποχή που το σχολείο προετοιμάζει την επόμενη γενιά άβουλων ψηφοφόρων και εκπαιδεύει μόνο την μνήμη, όχι το μυαλό. Οι λεγόμενοι διανοούμενοι πού είναι; Μάλλον δια(γ)νοούμενοι είναι τώρα πια. Αναλώνονται σε συζητήσεις θεωρητικές, με έναν παρωχημένο τρόπο ομιλίας που μόνο οι ίδιοι κατανοούν. Κρυμμένοι σε γραφεία, σε εκθέσεις, σε γκαλά, να χαριεντίζονται με ανούσιες διαπιστώσεις.
Ευνουχισμένη η συντριπτική πλειοψηφία των καλλιτεχνών, εξαρτημένοι από τις χορηγίες, τις αμοιβές, τις πωλήσεις, τις playlists, παράγουν συλλογές, δίσκους, βιβλία, ταινίες, παραστάσεις, που δεν γρατζουνάνε, δεν ξεβολεύουν και δεν αφυπνίζουν αλλά κοιμίζουν. Πρώτα τους ίδιους και ύστερα το κοινό, το κοινό που λατρεύει το παραμύθιασμα γιατί μονάχα αυτό εισπράττει από παντού. Είστε άφαντοι κύριοι και κυρίες της τέχνης, γιατί ακόμη και στην όποια σας εμφάνιση, αφανείς παραμένετε με το να υποστηρίζετε αυτούς που θα έπρεπε να στέκεστε απέναντί τους. Η τέχνη γεννιέται στο μυαλό, όχι στην τσέπη. Και αν αναρωτιέστε τι να κάνετε, είναι πολύ απλό, σταματήστε στις δηλώσεις ή στις συνεντεύξεις σας να γλύφετε το σύστημα, δαγκώστε το, σπάστε το. Πηγαίνετε κοντά στον νέο άνθρωπο, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο. Καθοδηγήστε τον, δημιουργήστε έργα που θα μιλούν για την ξεφτίλα που ζούμε, για αυτόν που δεν βλέπει προοπτική, για τον άνεργο, για αυτόν που πνίγεται κάθε μέρα από το αφεντικό του, για αυτόν που δεν έχει χρόνο πια ούτε για να ονειρευτεί. Κάντε το ανεξάρτητοι κι αδέσμευτοι. Στον νέο που διψά για μια διέξοδο, δείξτε του αυτόν τον καινούριο δρόμο που αναζητά μέσα από την κάθε μορφή τέχνης, διδάξτε τον με τα παραδείγματα που θα του δώσετε εσείς. Αντιστεκόμενοι πρώτοι εσείς, μάθετέ του την αξία της ελεύθερης και κριτικής σκέψης, της ελεύθερης βούλησης, την δύναμη της διεκδίκησης, την ανάγκη ύπαρξης της διαφορετικότητας, της αντίστασης, σε όλα αυτά που του καταστρέφουν το μέλλον.
Στην μουσική, την πλέον πιο προσιτή μορφή τέχνης στην Ελλάδα. Είχαμε κάποτε έναν Μίκη (την παλαιότερη έκδοση, θα πούμε και για την νεότερη), έναν Ξαρχάκο, έναν Ξυλούρη, έναν Άσημο, έναν Παύλο, έναν Παπακωνσταντίνου (την παλαιότερη έκδοση και εδώ). Κάποιοι δυστυχώς πέθαναν, άλλοι κατέληξαν να υπάρχουν σαν μουσειακά εκθέματα, αξίας μεν, ‘’ακίνδυνα δε.’’ Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ας πούμε, που έγραφε κάποτε στα όργανά του τους άρχοντες στο «Ήταν ένας γάτος», υμνούσε την εργατική πρωτομαγιά στο ‘Πρώτη Μαΐου’’ και έστελνε ειρωνευόμενος «Χαιρετίσματα στην εξουσία» σε στίχους της Αφροδίτης Μάνου. Στο σήμερα, στο θλιβερό μας παρόν ο Βασίλης σιωπεί ‘’φιλοξενώντας’’ τα χρήματα που βγάζει στην Βουλγαρία, η δε κ. Μάνου από τον πλανήτη των social media ‘’δεν κρατά πια την ουσία και δεν ονεiρεύεται’’ μόνο βολεύεται κι εκείνη, δίνοντας άλλοθι στην κάθε κυβερνητική αστοχία. Ο Σταμάτης Κραουνάκης αναρτά χαζο-στιχάκια για την Φώφη και την Ντόρα ως επί τον πλείστον. Ο κάποτε συγκλονιστικός Μίκης είναι πια παροπλισμένος ιδεολογικά εδώ και πολλά χρόνια. Η Χάρις Αλεξίου που κάποτε τραγουδούσε τον αξέχαστο Λοίζο, αφού φόρεσε τα γάντια των καθαριστριών και «ξεγελάστηκε» όπως ουσιαστικά ισχυρίστηκε μετά από λίγο καιρό, σίγησε και αυτή. Έβλεπα έναν Θάνο Μικρούτσικο στο πάνελ της ΕΡΤ λίγες μέρες πριν από το δημοψήφισμα με πάθος να υποστηρίζει το ΟΧΙ και μπράβο του, κι εγώ το ίδιο πίστευα, μα τώρα πού πήγε το πάθος; Να φωνάξει, να εναντιωθεί, για το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ. Και δεν ήταν μόνο εκείνος αλλά και όλοι οι άλλοι καλλιτέχνες, από όλους τους χώρους, που έβγαιναν τότε υποστηρίζοντας το ΟΧΙ. Ένα «Ξεγελαστήκαμε» μόνο μας είπαν αργότερα και ύστερα επέστρεψαν στο καβούκι τους. Από τους νεότερους, ο Θηβαίος, μας προέτρεψε να τρώμε παξιμάδια και ελιές, ο Μακεδόνας πρωταγωνιστεί σε talent show. Με θλίψη έμαθα πως το ίδιο θα κάνει και ο Σαββόπουλος.
Παρακάτω παραθέτω ένα απόσπασμα από την συνέντευξη του Θάνου Ανεστόπουλου, τραγουδιστή, ποιητή, μουσικού. Ενός εκ των ελαχίστων καλλιτεχνών που τολμούσε να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Στην τηλεοπτική εκπομπή «Άξιον Εστί». Του Βασίλη Βασιλικού.
«Είναι πάρα πολλοί άνθρωποι που έχουνε βολευτεί λόγω P.R. και δημοσίων σχέσεων, έχουνε βγάλει κάποια έργα, έχουνε (βολευτεί) όλοι αυτοί οι στρογγυλόκωλοι ξέρω ‘γω, πεολειχίστες άνθρωποι, των τεχνών και των γραμμάτων, της διανόησης, σε έναν τόπο που περνάει δύσκολα, πάρα πολύ δύσκολα. Αυτός ο χώρος δηλαδή που ζούμε αυτήν την στιγμή, δεν θέλει άλλες σιωπές. Μπορεί η σιωπή να είναι από αδυναμία αντίδρασης, καίγονται τα παιδιά όλα μέσα στην μούρλα και την καρβουνίλα, στο τίποτα, στο απόλυτο τίποτα κι όταν βλέπουν ας πούμε κάποιους ανθρώπους που μπορούν να τους μιλήσουν ή να ακούσουν (παίρνουν δύναμη) για να μπορούν να λύσουν τις σιωπές τους.»
Μιας και έκανα ‘’απομαγνητοφώνηση’’, Στις παρενθέσεις ερμηνεύω αυτό που εννοεί o Θάνος με τα λεγόμενα του.
Υ.Γ. Τα ονόματα των καλλιτεχνών που ανέφερα είναι λίγα εκ των πολλών και αναφέρθηκα στους συγκεκριμένους λόγω του παρελθόντος αλλά και της απήχησής τους. Γιατί τα παραδείγματα είναι αμέτρητα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάστε με πάθος!