Απόστολος Στάικος: «Ξυπόλητα παιδιά μέσα στη λάσπη, που όμως επιμένουν να παίζουν»

Ο Απόστολος Στάικος, είναι ένας δυναμικός και σύγχρονος δημοσιογράφος – ρεπόρτερ. Εργάζεται στο euronews Greece με ανταποκρίσεις και αποστολές εντός και εκτός συνόρων, μεταδίδοντας τον παλμό των γεγονότων της Ελλάδας στην Ευρώπη. Αυτό όμως που κάνει τον Απόστολο να ξεχωρίζει, είναι η αντικειμενικότητα, η ευαισθησία και η αποστομωτική ειλικρίνειά του, γύρω από τα θέματα των ρεπορτάζ που αναλαμβάνει. Νιώθω μεγάλη χαρά για τούτη την συνέντευξη, που αγγίζει θέματα όπως το προσφυγικό, την δημοσιογραφία, το Brexit, την Θεσσαλονίκη κ.α.

Πως είναι για ‘σένα, πρώτα ως άνθρωπο και ύστερα ως ρεπόρτερ, να βρίσκεσαι σε μέρη που συναντάς ανθρώπους βασανισμένους και ξένους, σε όποιον τόπο κι αν βρεθούν;

Επαγγελματικά, είμαι ευγνώμων που από το 2015 καλύπτω το προσφυγικό – μεταναστευτικό. Έχω ζήσει μοναδικές στιγμές, έχω αντικρίσει απίστευτα σκληρές εικόνες. Ξυπόλητα παιδιά μέσα στη λάσπη, που όμως επιμένουν να παίζουν, άνθρωποι που περιμένουν στην ουρά τρεις ώρες για να πάρουν πρωινό κι όμως να συνεχίζουν να χαμογελούν. Στη δουλειά μου λένε πως δεν πρέπει να ταυτίζεσαι με το θέμα, με τον «πρωταγωνιστή» της ιστορίας σου. Ομολογώ πως αδυνατώ να εφαρμόσω τον κανόνα, ίσως και να μην θέλω. Συμπονώ, συμπάσχω, ζορίζομαι με αυτά που βλέπω μπροστά μου. Θα φανεί τετριμμένο, αλλά σαφώς και βλέπω διαφορετικά την δική μου ζωή. Ανόητα, καθημερινά ζητήματα εξανεμίζονται, όταν σκέφτομαι πως κάποια προσφυγόπουλα κοιμούνται στο χώμα με τσουχτερό κρύο στην καρδιά του χειμώνα.

Όχι στην μακρινή Αφρική ή στην Συρία που έχει ισοπεδωθεί, αλλά στη Λέσβο, στη Σάμο, στην πλατεία Βικτωρίας πριν από δύο χρόνια. Σκέφτομαι ακόμη τον ανιψιό μου τον Άτλαντα που μεγαλώνει στο Ντουμπάι. Γιατί εκείνος τα έχει όλα και αυτά τα παιδάκια, κυριολεκτικά τίποτα; Γιατί εγώ μπορώ να βγω με φίλους για σούσι κι ο πρόσφυγας περιμένει στην ουρά για ένα πιάτο φαγητό; Πολυτελή ερωτήματα χορτάτου ανθρώπου θα μου ‘πεις και δεν θα έχεις άδικο. Κάποιες στιγμές νιώθω ενοχές που παίρνω μια δήλωση, δέκα πλάνα και αποχωρώ. «Χρησιμοποιώ»  δηλαδή αυτούς τους ανθρώπους για να κάνω την δουλειά μου. Κάθε φορά που επιστρέφω από μια αποστολή, χρειάζομαι λίγες ημέρες για να μπω και πάλι στους ρυθμούς της ζωής μου. Λογικό, νομίζω.

Πως ξεκίνησες την επαγγελματική σου πορεία και τι σε έφερε στο euronews Greece;

Σπούδασα στη Μεγάλη Βρετανία και επέστρεψα στην Ελλάδα, το φθινόπωρο μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ξεκίνησα στη Θεσσαλονίκη ως ρεπόρτερ της ΕΤ 3. Δούλεψα σε ενημερωτικές εκπομπές και στο δελτίο ειδήσεων του καναλιού. Δέχθηκα μια καλή πρόταση, από την τότε ΝΕΤ, και κατέβηκα στην Αθήνα. Δυστυχώς, στο επάγγελμα μου, η «κάθοδος στην πρωτεύουσα» μάλλον αποτελεί μονόδρομο.

Συνεργάστηκα και με κάποια περιοδικά όπως το Natura nrg και το L’Officiel Hommes. Έγραφα στο Δίφωνο τον τελευταίο χρόνο πριν κλείσει (και αυτό) και στη συνέχεια στο Music Paper. Βεβαίως υπήρξαν και δύσκολες εποχές χωρίς δουλειά. Εκεί, στις αρχές του πρώτου μνημονίου. Στην ελληνική υπηρεσία του euronews με έφερε η ανοιχτή και αξιοκρατική διαδικασία του 2012. Από τότε, εργάζομαι στο euronews.

Από τις ανταποκρίσεις σου στο Κέντρο Φιλοξενίας στην Μόρια, τι σου έμεινε; Και ποιες ήταν οι σκέψεις σου, όσο ήσουν εκεί ο ίδιος;

Το ερώτημά σου με βρίσκει σε μια περίοδο που ετοιμάζουμε αποστολή στη Σάμο. Εκεί, η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη, ενώ και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν έχουμε καλύψει επαρκώς τα όσα συμβαίνουν στο νησί. Έχω πραγματοποιήσει επτά αποστολές στη Λέσβο. Με την κάμερα του euronews, βρεθήκαμε στο νησί τον Αύγουστο του 2015, όταν καθημερινά έφταναν στο νησί εκατό βάρκες. Η Μόρια έμοιαζε με ζούγκλα. Άνθρωποι πεταμένοι, ταλαιπωρημένοι, σε ημιάγρια κατάσταση μπορώ να πω, και παρακαλώ να μην παρεξηγηθεί αυτό που γράφω. Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτά που έβλεπα, αυτά που ζούσα. Δεν ήξερα και τι να πω στο speakaz μου, στο κείμενό μου… Ένιωθα πως τα λόγια μου δεν είχαν καμία αξία, κανένα νόημα. «Moria is the new Guantanamo / Η Μόρια είναι το νέο Γκουαντάναμο» είπε ένας πρόσφυγας στην κάμερα του euronews, τον Οκτώβριο του 2017. Υπερβολές θα πει κάποιος, μα μπορείς να κατηγορήσεις αυτό τον άνθρωπο, που έχει εγκλωβιστεί σε ένα νησί και ζει κάτω από δύσκολες, αν όχι άθλιες συνθήκες;

Η Μόρια μπορεί να «φιλοξενήσει» μέχρι 3500 πρόσφυγες και μετανάστες. Τον Οκτώβριο του 2018 περίπου 9000 άνθρωποι, προσπαθούσαν να επιβιώσουν εντός και εκτός προσφυγικού κέντρου. Για ακόμη μια φορά, η κατάσταση βρέθηκε εκτός ελέγχου. Ναι, οι ροές δεν σταματούν. Ναι, το κέντρο έχει συγκεκριμένη χωρητικότητα, όμως μέχρι πότε θα ακούμε τα ίδια επιχειρήματα; Γιατί δεν μπορούν οι άνθρωποι να μεταφερθούν στην ενδοχώρα; Αυτός ο περίφημος γεωγραφικός περιορισμός εγκλωβίζει τους πρόσφυγες, αλλά και τις τοπικές κοινωνίες που ασφυκτιούν.

Πες μου την γνώμη σου για το προσφυγικό, σε επίπεδο Ευρώπης ή και Παγκόσμιο, σε σχέση με παλαιότερες εποχές έξαρσης του φαινομένου.

Μεγάλο, σύνθετο ζήτημα και ειδικός δεν είμαι. Αυτό που καταλαβαίνω είναι πως το προσφυγικό ήρθε για να μείνει. Όσο ολόκληρες χώρες, όπως η Συρία και η Υεμένη ισοπεδώνονται, είναι ανόητο να περιμένει κανείς πως θα μειωθούν οι προσφυγικές ροές. Γιατί ένας νέος άνθρωπος να μείνει στις χώρες της κεντρικής Αφρικής; Προσωπικά, δεν μπορώ να πω σε κανέναν πως δεν έχει δικαίωμα να διεκδικήσει κάτι καλύτερο στη ζωή του και πως αφού γεννήθηκε εκεί, οφείλει και να πεθάνει εκεί. Όλοι κυνηγάμε το καλύτερο. Η κλιματική αλλαγή είναι ένα άλλο μεγάλο ζήτημα. Εκατομμύρια άνθρωποι θα υποχρεωθούν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Λογικά, ένας σημαντικός αριθμός εξ αυτών, θα μετακινηθεί προς την Ευρώπη. Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως η προσφυγιά δεν είναι μια ιστορία που μετρά λίγα χρόνια. Οι άνθρωποι μετακινούνται και αναζητούν μια καλύτερη ζωή. Ειδικά στην Ελλάδα, αυτό είναι κάτι που οφείλουμε να μην ξεχνάμε.

Τι βλέπεις στην έξαρση του φασισμού και του εθνικισμού σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο;

Απόγνωση, αμάθεια, καιροσκοπισμό, πολιτική εκμετάλλευση και μια κοινωνία που δεν αντιδρά. Οφείλω να πω, ότι δεν με εκπλήσσει αυτή η μετατόπιση προς τα άκρα. Ναι, στην αρχή ήταν η οικονομική κρίση, αλλά μετά; Σκέφτομαι πως ταπεινά και φασιστικά ένστικτα, που στα «καλά χρόνια» είχαν αποκοιμηθεί, τώρα διεκδικούν και κερδίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Κάποιος αφήνει χώρο, κάποιοι δεν απευθύνονται στη κοινωνία. Είχα ζόρικες εμπειρίες, καθώς προσπαθούσα να πείσω κάποια παιδιά γύρω στα 20, πως αυτός ο δρόμος δεν οδηγεί πουθενά. Μου απάντησαν πως είμαι δημοσιογράφος, αρά διαπλεκόμενος και πουλημένος, που δουλεύει για το σύστημα. Μάταια προσπάθησα να συνεχίσω την κουβέντα. Με αποκαθήλωσαν, με τελείωσαν. Τοίχος. Προσπαθώ να αιτιολογήσω, όχι να δικαιολογήσω αυτή την συμπεριφορά.  Βλέπω πως ο θύμος και η οργή έχουν ένα δίκιο, μα η επιλογή αυτών των ανθρώπων δεν μπορεί να τους δικαιώσει.

Η έξοδος της Μεγάλης Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε τι βαθμό και με τι τρόπο μπορεί να επηρεάσει τον έλληνα πολίτη; Πρέπει να τον ενδιαφέρει;

Πρόκειται για μια πρωτόγνωρη διαδικασία με εξαιρετικό ενδιαφέρον για έναν δημοσιογράφο. Ως άνθρωπος, που σπούδασε για πέντε χρόνια σε Ουαλία και Αγγλία, πραγματικά θλίβομαι για όλο αυτό που συμβαίνει. Δεν μπορώ να το χωνέψω. Όσον αφορά την Ελλάδα, σκέψου πως κάποτε μιλούσαμε για το Grexit, που ευτυχώς δεν έγινε πραγματικότητα, ενώ τώρα δυσκολευόμαστε να ολοκληρώσουμε το Brexit. Μας αφορά, όπως αφορά όλους τους πολίτες των χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δεν νιώθουμε πως επηρεαζόμαστε άμεσα και είναι λογικό να υπάρχει και μια κόπωση. Διότι, η υπόθεση τραβάει 2,5 χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι το Λονδίνο πάντα έβλεπε με μεγάλη καχυποψία τις Βρυξέλλες, κι αυτό είναι κάτι που έχει περάσει και στους Ευρωπαίους πολίτες. Βεβαίως, το ζήτημα προκαλεί αγωνία στους δεκάδες χιλιάδες Έλληνες και Κύπριους, που ζούνε στο Ηνωμένο Βασίλειο. Προσωπικά, με ενδιαφέρει να δω πώς και εάν το Brexit, επηρεάζει το πάγιο Ελληνικό αίτημα επανένωσης των γλυπτών του Παρθενώνα.  Το Brexit, διευκολύνει ή δυσχεραίνει την δική μας προσπάθεια;

Πολλοί δημοσιογράφοι είναι στην φυλακή και πολλοί δολοφονούνται γιατί κάνουν την δουλειά τους, ερευνούν και αποκαλύπτουν. Ποιες είναι οι δικές σου σκέψεις επ’ αυτού;

Κάθε χρόνο διαβάζουμε εκθέσεις, για τον αριθμό των δημοσιογράφων που σκοτώθηκαν εν ώρα καθήκοντος, αλλά και για την επικινδυνότητα του επαγγέλματος. Νομίζουμε πως αυτά συμβαίνουν σε τόπους μακρινούς, μα έρχεται η δολοφονία της Ντάφνι Καρουάνα Νταλιζία, στη Μάλτα και του Γιαν Κούτσιακ, στη Σλοβακία και σου υπενθυμίζουν εμφατικά, πως και η Ευρώπη μόνο παράδεισος δεν είναι. Η Ουγγαρία είναι επίσης μια χώρα, όπου η κριτική στον Βίκτορ Όρμπαν, δεν γίνεται ανεκτή. Όσο για τους φυλακισμένους συναδέλφους στην Τουρκία, δεν νομίζω πως μπορούμε να πούμε κάτι περισσότερο. Μερικές φορές σκέφτομαι πως μάλλον δεν κάνουμε και τίποτα ιδιαίτερο, αφού κανείς δεν μας κυνηγάει… Το ξέρω, είναι υπερβολική ακόμη και χαζή σκέψη, μα σκεπτόμενος τα παραπάνω, είμαι πραγματικά χαρούμενος που κάνω την δουλειά μου με αξιοπρέπεια και χωρίς παρεμβάσεις. Κοίτα να δεις που χαιρόμαστε με το αυτονόητο…

Σε αντιδιαστολή με την προηγούμενη ερώτηση, η δημοσιογραφία στην Ελλάδα κυριεύεται από κομματική «αντικειμενικότητα». Στην χώρα μας μάλιστα, πολλοί δημοσιογράφοι γίνονται βουλευτές και κομματικά στελέχη. Ποια είναι η γνώμη σου;

Παλιό παιχνίδι χωρίς κανόνες. Το ζήτημα είναι, πως ο κόσμος νομίζει ότι ακούει μια άποψη χωρίς κομματική αφετηρία, ενώ η πιάτσα γνωρίζει πως ο Χ δημοσιογράφος,  θα είναι στο ψηφοδέλτιο του Α’ ή του Β’ κόμματος. Αυτό είναι ανέντιμο. Να μιλάς για αντικειμενικότητα, ενώ υπηρετείς μια συγκεκριμένη κομματική γραμμή. Πολλοί δημοσιογράφοι ακολούθησαν πολιτική πορεία και αυτό είναι απολύτως σεβαστό.

Το ζήτημα είναι πώς περνάει κανείς στην απέναντι όχθη και, βεβαίως, πώς λειτουργούσε όσο βρισκόταν στην δημοσιογραφία. Πρέπει ας πούμε, κάποια στιγμή να συζητήσουμε για το τι σημαίνει πολιτικό ρεπορτάζ (;) στην Ελλάδα. Οι γνωστοί και ως «γραμμιτζήδες» (μεταφέρω ό,τι λέει το κόμμα χωρίς να αλλάξω ένα «και») κυριαρχούν. Πρόκειται βέβαια για παιδιά των κομμάτων, αλλά αυτό δεν είναι ρεπορτάζ. Αρκετοί δημοσιογράφοι σταδιοδρομούν με βασικό όπλο την κομματική τους πίστη. Δεν αποτελεί μυστικό.

Τι σημαντικό προσφέρει η «Διεθνής Αμνηστία» και ποια η συμβολή σου;


Παρακολουθώ εδώ και χρόνια την πορεία και την δράση της «Διεθνούς Αμνηστίας». Θεωρώ πως είναι μία σοβαρή οργάνωση, ένα αξιόπιστο διεθνές κίνημα που υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η «Διεθνής Αμνηστία» ασκεί θεσμική πίεση, δεν είναι μια οργάνωση που διαθέτει ομάδα γιατρών ή μια κοινωνική κουζίνα, ας πούμε. Τον τελευταίο καιρό πραγματοποιεί εκστρατεία με αίτημα την τροποποίηση του άρθρου 336, του ελληνικού ποινικού κώδικα, για τον νομικό ορισμό του βιασμού, ο οποίος και πρέπει να ορίζεται με βάση την απουσία συναίνεσης. Πολύ σημαντική προσπάθεια και οφείλω να πω, πως δεν γνώριζα πολλά για το ζήτημα. Ως μέλος πλέον, ενημερώνομαι για προβλήματα, των οποίων την ύπαρξη αγνοούσα. Στο κίνημα με οδήγησε η δημοσιογραφική κάλυψη του προσφυγικού – μεταναστευτικού. Κάποια στιγμή ένιωσα πως θέλω να μοιραστώ αυτά που έχω ζήσει από το 2015, αλλά και να δω, αν μπορώ να αξιοποιήσω την εμπειρία που έχω αποκτήσει. Έγινα μέλος το 2018, οπότε είμαι σχετικά καινούριος. Θέλω όμως να εμβαθύνω και να δραστηριοποιηθώ γύρω από τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Σε κάτι διαφορετικό τώρα. Γεννήθηκες στη Θεσσαλονίκη και εκεί ξεκίνησες την δημοσιογραφική σου πορεία. Πες μου ένα θετικό κι ένα αρνητικό, που κάνουν ξεχωριστή αυτήν την πόλη.

Η Θεσσαλονίκη συνομιλεί, συνυπάρχει με την θάλασσα. Αυτό μου λείπει πολύ εδώ στην Αθήνα. Ό,τι και να έχεις, ό,τι και αν σε απασχολεί, κάνεις μια βόλτα στην παραλία της πόλης και «αδειάζεις», ησυχάζεις. Στη Θεσσαλονίκη, μου αρέσει το παρελθόν της, η ιστορία της. Από το Βυζάντιο μέχρι τους Οθωμανούς και βεβαίως η ιστορία της σημαντικής Εβραϊκής κοινότητας, που αφανίστηκε από τους ναζί. Καλό φαγητό, ωραίοι άνθρωποι, μα για μένα αρκετά συντηρητικοί. Κατά την γνώμη μου, αυτό οφείλεται σε μια στρεβλή αντίληψη της ιστορίας καθώς και στον μη εποικοδομητικό ρόλο, που παίζει η εκκλησία. Αν και πάντα μου λείπει, δεν νομίζω πως πλέον θα μπορούσα να ζήσω εκεί.

Πες μου για την συμμετοχή σου στο βιβλίο «ΠΑΛΙΟ ΠΑΣΟΚ – Το Ορθόδοξο», με το διήγημα: «Καφέ, Κοτλέ, Καμπάνα». Πως προέκυψε αυτό το συγγραφικό σου βήμα και τι ακριβώς είναι αυτή η συλλογή διηγημάτων;

Συγγραφέας δεν είμαι και ούτε φιλοδοξώ να γίνω. Έχω εκδώσει δύο διηγήματα σε δύο συλλογές, που προέκυψαν μέσα από λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Ήταν για μένα ένα πείραμα, ήθελα να δω αν μπορώ να φτιάξω και να αφηγηθώ ιστορίες πέρα από το ρεπορτάζ. Στριφογυρνάει στο μυαλό μου μια συλλογή διηγημάτων, που όλο λέω να ξεκινήσω και όλο αναβάλω. Κάτι τέτοιο απαιτεί χρόνο και πειθαρχεία. Φοβάμαι πως δεν διαθέτω τίποτα από τα δύο. Όσο για τις «πράσινες ιστορίες», η αγαπημένη σελίδα του facebook, «ΠΑΛΙΟ ΠΑΣΟΚ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ», διοργάνωσε έναν λογοτεχνικό διαγωνισμό σε συνεργασία με τις εκδόσεις iWrite. Στα διηγήματα αυτά πρωταγωνιστεί ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο πράσινος ήλιος καθώς και απλοί άνθρωποι που πίστεψαν βαθιά στην «Αλλαγή». Ένας από αυτούς είναι και ο πατέρας μου. Το βιβλίο πηγαίνει πολύ καλά, είναι ήδη στην 3η έκδοση και προχωράμε στην 4η.

Πρόσφατα βρέθηκες για ρεπορτάζ στην Ιαπωνία, μια χώρα που διαφέρει τόσο πολύ από την Ελλάδα και την Ευρώπη. Τι ήταν αυτό που σε εντυπωσίασε στον τόπο και τους ανθρώπους της;

Ταξιδέψαμε στην Ιαπωνία, στην πόλη Κόμπε, για να καλύψουμε ένα συνέδριο με θέμα την αντιμετώπιση σεισμών και φυσικών καταστροφών. Μας απασχόλησε ακόμη, πώς οι Ιάπωνες ενώνονται, παλεύουν και προχωρούν παρακάτω μετά από μια μεγάλη συμφορά. Με εντυπωσίασε η ευγένεια, η παιδεία και η καλή τους διάθεση. Εξαιρετικό φαγητό, καθαροί δρόμοι και τεράστιες φωτεινές πινακίδες. Ωραία μικρά μπαρ και καλά αγγλικά. Ήταν με διαφορά η πιο ενδιαφέρουσα από τις αποστολές που έχω κάνει. Είναι μια χώρα που θέλω πολύ να ξανά επισκεφθώ.

Αν ήταν εφικτό, ποια άλλη εποχή θα διάλεγες να ήσουν ρεπόρτερ; Και γιατί;

Σήμερα, στην Υεμένη. Σε αυτό τον ξεχασμένο πόλεμο που έχει αφανίσει έναν λαό, μια χώρα. Ελάχιστα ρεπορτάζ γίνονται γι’ αυτή την αιματοχυσία. Μοιάζει σαν να έχει ξεχαστεί ή σαν κάποιοι να θέλουν να διαγράψουμε από το μυαλό μας την Υεμένη.  Η Λιβύη, επίσης είναι ένας τόπος που με ενδιαφέρει πολύ, εξαιτίας του προσφυγικού. Γάλλοι συνάδελφοι του euronews, έχουν πραγματοποιήσει αποστολές στη Λιβύη. Σε σχέση με όσα συμβαίνουν εκεί, Λέσβος, Χίος, Σάμος, μοιάζουν με πεντάστερα ξενοδοχεία. Στη Λιβύη, υπάρχουν σκλαβοπάζαρα με μετανάστες και οι συνθήκες είναι κάτι παραπάνω από άθλιες. Όσο για το παρελθόν, με γοητεύει η περίοδος του ισπανικού εμφυλίου. Με συναρπάζει αυτή η ανελέητη σύγκρουση μεταξύ δύο κόσμων, μα προφανώς δεν μου αρέσει καθόλου το τέλος της ιστορίας και όσα ακολούθησαν. Μαθαίνω ισπανικά και διαβάζω ισπανική ιστορία, οπότε είναι μια χώρα που με ενδιαφέρει και θέλω να γνωρίσω καλύτερα.

Τι ακολουθεί στο άμεσο μέλλον για τον Απόστολο;

Εντός Απριλίου, έχω μια αποστολή στη Σάμο για την εκπομπή «Insiders» με θέμα το προσφυγικό. Μετά το Πάσχα ένα road trip σε Βουλγαρία και Ρουμανία, με θέμα το πως βλέπουν οι πολίτες τις ευρωπαϊκές εκλογές. Τέλος, περιμένω και την έκδοση ενός CD από το Μικρό Πολυτεχνείο, όπου και συμμετέχω με ένα τραγούδι. Τίτλος του, «Την ώρα κοίταξες». Η μουσική είναι του Νίκου Πορτοκάλογλου, η ερμηνεία της Βασιλικής Καρακώστα και δικοί μου οι στίχοι.

Πληροφορίες:

Twitter: @ApostoloStaikos

euronews Greece: gr.euronews.com

____________________
Πηγή: iART, συνέντευξη
Συνέντευξη: Κωνσταντίνος Σύρμος
14/06/2019