να ζήσω λίγο

Κοιτάζω το ρολόι στον καρπό μου,
την χειροπέδα του χρόνου.
Ένα απρόθυμο κλειδί ο θάνατος.
κάποτε θα χωθεί κι αυτό,
κάποτε θα γυρίσει,
θα ελευθερωθούμε, κάποτε.

Παλάτι ο πόνος,
ο μυϊκός, της σάρκας.
όταν κλείνουν οι πόρτες
τα χρυσά σκουριάζουν
τα αγάλματα σκιαχτροποιούνται
οι πλάκες βουρκιάζουν
κι ο βασιλιάς ζητιανεύει μορφίνη.

Δεν θα με σώσει ούτε η ανωνυμία
κι αυτή έχει το δικό της όνομα. την όρισαν κι αυτήν.
η αγιότητα γυρεύει να πάρει το ένα ρο
από το αρρωστημένο.
"Άσε και μένα να ζήσω λίγο" του λέω.