Δρόμος ήσουν

Πως οι μέρες περνούν
σαν νερά που κυλούν
σαν ποδήλατα τρέχουν

Μέσα τους επιζώ
καταφέρνω να ζω
βλέποντας 'τες να φεύγουν

Σαν χαρτί στην φωτιά
πέφτει μέσα η καρδιά
σε ψάχνει απελπισμένα

μα δεν είσαι ούτε 'κει
όλα έχουν καεί
ήταν όλα ένα ψέμα

Δρόμος ήσουν
που οδηγούσε στο λάθος
κι έμεινα πια μονάχος
οι πληγές πως να κλείσουν

Δρόμος ήσουν
που αλλιώς φανταζόμουν
στιγμές που πληγώνουν
μόνο θα σε θυμήσουν

Αντιδρώ με θυμό
και στους άλλους ξεσπώ
όλα μου γύρω ξένα

Στον καθρέφτη κοιτώ
μα δεν είμαι εγώ
δείχνει μόνο εσένα

Σαν κεριά στην βροχή
το σώμα μου κι ψυχή
φλόγα πια δεν θα βγάζουν

Μ' αμέτρητα γιατί
γεμάτη κάθε σιωπή
κι ατελείωτες μοιάζουν