Ο συγγραφέας
Στο τζάκι απέναντί του καίγονταν δυο θηριώδη ξύλα. Εραστής που καταβροχθίζει το έτερο σώμα μέχρι να το καταναλώσει, έτσι φάνταζε η φλόγα. Τύλιγε μανιακά τα κομμάτια των κορμών, τα εξαΰλωνε. Ο συγγραφέας έπινε το ποτό του, καθισμένος στο κέντρο του τριθέσιου καναπέ. Στην αριστερή μεριά βρισκόταν μία στοίβα από κόλες χαρτιού. Η σελίδα στην κορυφή του πάκου έγραφε στο τέλος της: «ΤΕΛΟΣ».
Είχε εκδώσει ήδη δύο βιβλία, τα διάβασαν αρκετοί. Mα, σε κανέναν δεν έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση. Τούτο όμως, το τρίτο, δεν ήταν σαν τα άλλα δυο. Τούτο ήταν η φωτιά! Έγραφε μέσα του όσα έπρεπε να γράφει. Από δω και πέρα θα τον άκουγαν όλοι. Όσο ζούσε θα τον θαύμαζαν και αργότερα, όταν πια θα ‘χε πεθάνει, θα τον μελετούσαν. Θα ήταν από τους εκλεκτούς και λίγους, τώρα πια για τους πολλούς. Κριτικοί και κοινό θα τον αποθέωναν.
Πίνοντας την τελευταία γουλιά, άκουσε τα χειροκροτήματα μέσα στο άδειο σπίτι. «Ω! Το έμαθαν ήδη» αναφώνησε. «Ευχαριστώ! Σας ευχαριστώ πολύ!» είπε και κίνησε το χέρι του αριστοτεχνικά, σχηματίζοντας την καλλιτεχνική του υπογραφή στον κενό αέρα μπροστά του. Ύστερα σηκώθηκε και με μια θερμότατη χειραψία χαιρέτησε έναν αόρατο θαυμαστή.
Ξαφνικά χαμογέλασε σαν εκείνους, που αργοπορημένα καταλαβαίνουν το αστείο που τους είπαν. Κοίταξε το παραλληλόγραμμο βουνό από κουβέντες που δέσποζε δίπλα του, του έκρυβε την θέα του κόσμου. Ο συγγραφέας, τώρα ήταν ένας Νώε μετανιωμένος για την κιβωτό του, ένας κυνηγός ταλέντων που ανακάλυψε έναν καλύτερο κυνηγό ταλέντων. Ένας άνθρωπος, που συναντήθηκε με την κτηνότητά του.
Με μια σχεδόν χορευτική πιρουέτα, άρπαξε τις σελίδες από το πλάι του και τις εκσφενδόνισε μέσα στο ορθάνοιχτο στόμα με την πύρινη γλώσσα. Μονομιάς χάθηκαν οι χειροκροτητές, η αφάνεια απλώθηκε. Τώρα χαμογελούσε πριν καν ακούσει το αστείο. Ήταν ικανοποιημένος, μπορούσε επιτέλους να ξεκινήσει να γράφει ένα τρίτο, αδιάφορο για όσους το διαβάσουν βιβλίο. Μπορούσε να μην προσδοκά. Μπορούσε να είναι και πάλι ο εαυτός του.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάστε με πάθος!