Το μικρό παιδί
Πηγή: entropiaradio
του Κωνσταντίνου Σύρμου
Ιουνίου 1.2018
Τρέχει το μικρό παιδί μέσα στο δωμάτιο, πέφτει με φόρα πάνω στους λαστιχένιους τοίχους κι αυτοί του απαντούν τινάζοντας τον προς τα πίσω. Τον χώρο κατακλύζουν φθαρμένα καλώδια, διαπερνούν το ταβάνι και το έδαφος, είναι διάφανα και μέσα τους τρέχει ένα ποτάμι. Σκαρφαλώνει επάνω τους ενστικτωδώς σαν το πιθήκι, ύστερα κατεβαίνει για να σκεφτεί. Όταν κοιτά έξω από τα δυο βορεινά παράθυρα –που δίπλα βρίσκονται το ένα με το άλλο-, παρατηρεί το εναλλασσόμενο άσπρο και μαύρο φως, σαν ένα τρένο νυχτερινό με αναμμένα τα φώτα στα βαγόνια, να κάνει ασταμάτητα τον κύκλο του σπιτιού του. Ένα πουλί που το παιδί απορεί πως χώθηκε εκεί μέσα μαζί του, κουνά με μανία τα εικοσιτέσσερα φτερά του σε μια αθέατη γωνία.
Τώρα το παιδί χοροπηδά, τώρα ουρλιάζει στις δυο αντικριστές κοχλιακές πόρτες, δεν το ακούει κανείς, μόνο εκείνο ακούει κι απαντά. Και γελά και κλαίει κι άρχισε να πεινά και να διψά. Δαγκώνει το έδαφος, τους τοίχους, τα καλώδια τα υγρά. Βάφεται σκουροκόκκινη η γλώσσα του, τρέφεται. Βλέπει τον εαυτό του να γίνετε ψηλός, να δυναμώνει. Ξεριζώνει από τις πρίζες τα πολύχρωμα φυτά που με κόπο είχαν μέσα στο δωμάτιο τρυπώσει. Τρίβει τα χέρια του κι ανάβει την φωτιά κι όσο την ταΐζει, τόσο εκείνη μεγαλώνει, αχόρταγη γίνεται κι όλο του ζητά κάτι να κάψει κι ο καπνός της θολώνει τα παράθυρα. Αλόγιστα, όλα μέσα στην φλόγα τα πετά. Κοιμάται ξυπνά, κοιμάται ξυπνά.
Το παιδί, τώρα με δέρμα από τσαλακωμένο χαρτί που σαν εδώ και ώρα το έσκασε από μια παλάμη, την απόδραση δεν επιζητά, δεν γρατζουνά να σκάψει. Έφαγε το πουλί, το γράπωσε όταν κάποτε κουράστηκε εκείνο να πετά. Κι ύστερα βούτηξε το παιδί, ο άνδρας, ο γέρος, μέσα στην φωτιά ψιθυρίζοντας, να τελειώνουμε.
του Κωνσταντίνου Σύρμου
Ιουνίου 1.2018
Τρέχει το μικρό παιδί μέσα στο δωμάτιο, πέφτει με φόρα πάνω στους λαστιχένιους τοίχους κι αυτοί του απαντούν τινάζοντας τον προς τα πίσω. Τον χώρο κατακλύζουν φθαρμένα καλώδια, διαπερνούν το ταβάνι και το έδαφος, είναι διάφανα και μέσα τους τρέχει ένα ποτάμι. Σκαρφαλώνει επάνω τους ενστικτωδώς σαν το πιθήκι, ύστερα κατεβαίνει για να σκεφτεί. Όταν κοιτά έξω από τα δυο βορεινά παράθυρα –που δίπλα βρίσκονται το ένα με το άλλο-, παρατηρεί το εναλλασσόμενο άσπρο και μαύρο φως, σαν ένα τρένο νυχτερινό με αναμμένα τα φώτα στα βαγόνια, να κάνει ασταμάτητα τον κύκλο του σπιτιού του. Ένα πουλί που το παιδί απορεί πως χώθηκε εκεί μέσα μαζί του, κουνά με μανία τα εικοσιτέσσερα φτερά του σε μια αθέατη γωνία.
Τώρα το παιδί χοροπηδά, τώρα ουρλιάζει στις δυο αντικριστές κοχλιακές πόρτες, δεν το ακούει κανείς, μόνο εκείνο ακούει κι απαντά. Και γελά και κλαίει κι άρχισε να πεινά και να διψά. Δαγκώνει το έδαφος, τους τοίχους, τα καλώδια τα υγρά. Βάφεται σκουροκόκκινη η γλώσσα του, τρέφεται. Βλέπει τον εαυτό του να γίνετε ψηλός, να δυναμώνει. Ξεριζώνει από τις πρίζες τα πολύχρωμα φυτά που με κόπο είχαν μέσα στο δωμάτιο τρυπώσει. Τρίβει τα χέρια του κι ανάβει την φωτιά κι όσο την ταΐζει, τόσο εκείνη μεγαλώνει, αχόρταγη γίνεται κι όλο του ζητά κάτι να κάψει κι ο καπνός της θολώνει τα παράθυρα. Αλόγιστα, όλα μέσα στην φλόγα τα πετά. Κοιμάται ξυπνά, κοιμάται ξυπνά.
Το παιδί, τώρα με δέρμα από τσαλακωμένο χαρτί που σαν εδώ και ώρα το έσκασε από μια παλάμη, την απόδραση δεν επιζητά, δεν γρατζουνά να σκάψει. Έφαγε το πουλί, το γράπωσε όταν κάποτε κουράστηκε εκείνο να πετά. Κι ύστερα βούτηξε το παιδί, ο άνδρας, ο γέρος, μέσα στην φωτιά ψιθυρίζοντας, να τελειώνουμε.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάστε με πάθος!