νιφάδες

Ψάχνεις το πουθενά, όντας πάντα κάπου. Όπου
σταθείς, έστω για λίγο, ριζώνεις. Σε
περιεργάζονται πλοκάμια, φυτρώνει πάνω σου η
τεχνητή φύση, σε σκηνοθετούν οι γνώριμοι, σε
ενστερνίζονται οι ιδέες. Οροί με αντίστροφη ροή.
Οικειοφυλακίζεσαι.

Κάποιος σε σηκώνει μια μέρα από την θέση σου, σε
ταρακουνά, οι νιφάδες χιονιού απλώνονται ολόγυρα
μέσα στον θόλο σου. Μαγεύεσαι για λίγο κι ύστερα,
σε επιστρέφει εκεί που σε βρήκε.

Τότε σε χτυπά η σκέψη της ματαιότητάς σου
και σκέφτεσαι πως σίγουρα χρειάζεσαι μια αλλαγή,
έναν ανεμιστήρα, έναν ανασαστήρα,
να ξεσηκώνει τις νιφάδες ασταμάτητα. Θέλεις αέρα.

Χτυπάς μανιασμένα το τζάμι του παραθύρου στο σπίτι,
του φεγγίτη στην εργασία, του αυτοκινήτου που σε μεταφέρει,
της βιτρίνας που κοιτάς, του τραπεζιού που τρως,
του γκισέ που συναλλάσσεσαι, της οθόνης που ηδονίζεσαι.

Το αποτέλεσμα μηδενικό. Κανένα ρήγμα στο θόλο
σου. Δεν τσάκισες ποτέ εκείνο που έπρεπε. Σε
πραγματοποίησε η πραγματικότητα.