- Το Μαύρο Φόρεμα -

Η τρέλα έγινε μοίρα του, ζωή του η εμμονή
το μαύρο άδειο της φόρεμα
απλώνει στο κρεβάτι κι αγκαλιάζει
η μυρωδιά του πώς μοιάζει με πνοή,
την ζωντανεύει με κάθε του αναπνοή
την μοναξιά του την πικρή αγαλιάζει

Το μαύρο άδειο της φόρεμα
κλείνοντας τα μάτια του σφιχτά
με τα χέρια του πάνω τους σαν θύρες κρύπτης.
Γεμίζει σιγά σιγά το ύφασμα με το κορμί της
τα ματωμένα στήθη της
τα δάχτυλα της τα χαραγμένα
τα μαλλιά της τα ανακατωμένα
βρίσκεται πάλι ολοζώντανη να τον κοιτά
ανοίγοντας τα μάτια του, παίρνουν ένα βλέμμα φρίκης
βγάζει το μαχαίρι την καρφώνει ξανά, ξανά, ξανά, ξανά

το άλλο πρώι το μαύρο άδειο της φόρεμα
απλώνει στο κρεβάτι κι αγκαλιάζει
η μυρωδιά του πώς μοιάζει με πνοή,
την ζωντανεύει με κάθε του αναπνοή
την μοναξιά του την πικρή αγαλιάζει.