Για Αυτούς

Γι αυτούς τους ισόβιους κατάδικους
που βαδίζουν τούτο τον στεγνό, μίζερο δρόμο,
ξυπόλυτοι και ρημαγμένοι στην ανηφόρα
πάνω στις κοφτερές της μοίρας τους πέτρες,
με ένα σακί βαρύ, καρφωμένο στον γυμνό τους ώμο,
γεμάτο με τον νεκρό ή τον χαμένο εαυτό τους

Γι αυτούς τους γεμάτους με κενό ανθρώπους
που προσμονώντας το μέλλον και χτίζοντας το
σαν κενό από λέξεις βιβλίο ξεφύλλισαν το παρόν
και τώρα αναπολώντας το χαμένο παρελθόν τους
αναρωτιούνται πως απ' την ζωή τους ήταν μόνιμα απών;

Γι αυτούς που ανάμεσα τους σύντομα θα 'μαι και θα 'σαι
κι ας το ξέρουμε, τίποτα δεν αλλάζει, ποτέ δεν είναι νωρίς
η αλήθεια δεν κρύβει ελπίδα γι αυτό πάντα την φοβάσαι
γι αυτούς σου γράφω διηγώντας σου εμένα
λέγοντας σου τώρα πια, πως θα 'χω στα χείλη το όνομα σου
και πως στα μάτια σου έπλασα έναν δικό μου φάρο
ένα αμυδρό χαμόγελο πριν κι εγώ τον δρόμο μου πάρω.