Όσα Αγαπούσα

Η ψυχή ξέμεινε μόνη να πεινά
ο ποιητής κατέλυσε τους στοχασμούς
το σκιάχτρο δεν φοβίζει άλλο τα μαύρα πουλιά
του ταξιδιού μας το καράβι πνιγμένο στην σκουριά
τα χάδια μου γεμίσανε σπασμούς
πληγές σού άνοιξε η αγκαθωτή μου αγκαλιά

περπατώντας στην βροχή μένω Στεγνός
βουτώντας στις σκέψεις βγαίνω Κενός
πετώντας στα όνειρα γυρίζω Φτωχός
ξαπλώνοντας δίπλα σου, Χαμογελούσα
πού χάθηκαν; πώς χάθηκαν; όσα αγαπούσα;

Δεν ξεδιψά πια ούτε η καρδιά
μάσκα δεν βρίσκω άλλη να με κρύψει
ο ίσκιος μου δεν με ακολουθεί, με προσπερνά
βγαίνει μπροστά στο φως και γίνομαι εγώ η σκιά
τα μάτια φοβισμένα έχω κλείσει
αν τα ανοίξω ίσως δεν σε δω ποτέ ξανά.