Ανάμεσα...
Ανάμεσα στα βήματα σου και το έδαφος
απαλό ύφασμα να 'μουν
Aυτό που τα μάτια σου κοιτάζουν
να ' χα ήδη προλάβει να δω
Να 'πινα την πρώτη γουλιά του καφέ σου
πριν τα χείλη σου προλάβει να κάψει
η τριβή που τον αναπτήρα σου θ' ανάψει
να 'μουν το πάθος που ζητάς τις εμμονές σου
Να 'μουν το μαύρο χρώμα της σκιάς σου
η μικρή ρυτίδα του ματιού όταν χαμογελάς
κι χαρά του όταν κάτι όμορφο κοιτάς
η σιωπή ανάμεσα στους χτύπους της καρδιάς σου
Ανάμεσα στην ζωή κ όσα δεν ζω
ας ήμουν κάτι που λίγο σε αφορούσε
κι ας μιας πνοής μου έμενε χρόνος
όχι δεν είμαι κενός απλώς είμαι μόνος
'ολο είναι ωραίο αλλά εγώ θα σταθώ στο τελευταίο τετράστιχο. Τί είπες τώρα ρε ΜΕΓΑΛΕ; ΥΠΟΚΛΕΙΝΟΜΑΙ...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλό σου βράδυ!!!!!!
Θα μείνω και εγώ στον τελευταίο στίχο που προδίδει πως όταν το συναίσθημα εφαρμόζει απόλυτα με τη σκέψη και υπάρχει η ποιητική φλέβα γεννάτε ο αναμφίβολος στίχος .
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα
ΕΥΗ με κολακεύεις... κ χαίρομαι πάρα πολύ που πρόσεξες κ ένιωσες το τετράστιχο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚωνσταντίνε ναι... κ προδίδει επίσης πως η εξαρτητική ανάγκη για κάποιον δεν είναι σημάδι δικού μας κενού... αλλά τεράστιας αγάπης...
σε ευχαριστώ...
ΕΡΕΒΕ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΚΑΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΣΟΥ ΑΚΟΜΑ. ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΓΡΑΨΕ ΜΟΥ ΤΟ EMAIL ΣΟΥ. ΘΑ ΜΟΥ ΕΡΘΕΙ ΣΑΝ ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ EMAIL. ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΩ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΩ ΚΑΙ ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΑΞΙΟΛΟΓΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ
πάντα γλαφυρός και λυρικός
ΑπάντησηΔιαγραφήλύσε μου μια απορία,
αν θες,
αυτή η τόση δοτικότητα κάνει καλό
στον άνθρωπο?
έκανα τη σκέψη αυτή
με την αναγκαία συνθήκη
οι στίχοι σου να είναι αυτοαναφορικοί
αλλιώς,προφανέστατα δεν θα έχεις απάντηση
μου άρεσαν οι στίχοι
μοιάζουν με τραγούδι
EYH, Κωνσταντίνο με λένε. ναι θα σου στείλω τώρα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαίδρα αν αυτή δοτικότητα βρει το σωστό άνθρωπο, θα λάβουμε κ το ανάλογο που δίνουμε... το κλειδί είναι η επιλογή του ανθρώπου/συντρόφου...
Όχι κενός, αλλά μόνος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεμάτος λοιπόν από απουσία.
Λίγο είναι αυτό;
Είναι το μέγιστο meggie...
ΑπάντησηΔιαγραφή